“Doe niet zo ongezellig!”

Dat is een opmerking die ik regelmatig hoor als ik zeg dat ik geen alcohol drink.

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik van de ene op andere dag stopte met alcohol drinken. Ik had er genoeg van. Niet dat ik nou echt veel dronk, maar er gebeurde iets waardoor ik een radicaal besluit nam.

Tijdens een gezellige avond met vrienden die ik lang niet had gesproken, had ik voor mijn doen veel gedronken, namelijk een hele fles witte wijn en een halve fles rosé.
De avond was lang (van 18.30 tot 01.30 uur) dus het ging heel geleidelijk, maar al met al was het toch wel 1,5 fles in totaal. In mijn eentje.

De volgende ochtend stapte ik ellendig uit bed. Ik voelde me brak en ik was niet vooruit te branden.

Ik vroeg me af: “Waarom drink ik eigenlijk nog alcohol?”.
Het antwoord kwam van diep vanbinnen met het inzicht: “Ik heb niets van buiten mezelf nodig om me goed te voelen of om een leuke avond te hebben”. 

Wat een EYEOPENER!

Dat was het moment dat ik dacht: “Ik stop ermee!”.

Beneden gekomen pakte ik de resterende halve fles rosé uit de koelkast en gooide die leeg in de gootsteen. Zo, klaar! Geen alcohol meer voor mij.

De eerste weken had ik momenten dat ik best een wijntje zou lusten. De gewoonte van het drinken was duidelijk merkbaar.

Maar ik hield vol en liet me niet verleiden om weer te beginnen. In plaats daarvan nam ik een kop thee of een groot glas water.

Langzaam maar zeker verdween de behoefte naar alcohol. En dat voelde goed!

Het eerste “bewijs” dat ik niets van buiten mezelf nodig heb om het naar mijn zin te hebben, kwam al snel na mijn besluit om te stoppen; namelijk op Koningsdag 2018.

Terwijl velen om mij heen op het koningsfeest flink aan de alcohol zaten en sommigen steeds meer moeite kregen met lopen en praten, danste ik er fris en fruitig op los en had ik de grootste lol.

Dat kreeg de volgende ochtend een mooi vervolg: geen kater, geen hoofdpijn, geen brak gevoel…..geen centje pijn.

Nou ja, misschien een beetje zere voeten van het dansen en het lange staan, maar ik voelde me kiplekker en daar was het me om te doen.
Sindsdien heb ik geen alcohol meer gedronken en heb ik geen moment spijt gehad.


En om nog even terug te komen op de zin waarmee ik dit schrijven begon:

“Doe niet zo ongezellig!”

 
De grote vraag is namelijk: hangt gezelligheid af van een drankje of van mij?

Ik weet inmiddels het antwoord wel en wie dat ‘ongezellig’ vindt, maakt mij niet uit! 
Ik ben en blijf  alcoholvrij.

Proost!

 
Welke (slechte) gewoonte zou jij wel willen doorbreken, maar heb je nog niet aangepakt?

Laat het me weten, dan heb ik een goede tip voor je die je helpt om die gewoonte WEL te doorbreken.

 Je kunt me bereiken op: ernazuidhoek@gmail.com. 

Ik mag niemand tot last zijn!
 
Dat is, wat ik noem, een belemmerende overtuiging en die werd de afgelopen week opeens zichtbaar voor mij.
 
Iedereen heeft belemmerende overtuigingen. Zoals bijvoorbeeld:



Je krijgt ze mee vanuit je opvoeding, school, de maatschappij of de cultuur waarin je opgroeit. De meeste van die overtuigingen zijn onzichtbaar en onbewust aanwezig.
Ze leiden heel vaak je leven zonder dat je het in de gaten hebt.
Totdat ik er van de week een paar bij de kladden wist te pakken.

 
Kort geleden kwam het onderwerp “zichtbaar zijn met video” ter sprake in de When Women Speak Facebook groep.

Nu doe ik regelmatig video’s of een Facebook live uitzending,  maar liever niet als er andere mensen in de buurt zijn, omdat ik me dan lichtelijk ongemakkelijk voel.


Ik vertelde in de Facebook groep dat ik wel eens een Facebook live zou willen doen vanuit de Albert Heijn, maar dat ik dat om bovenstaande reden niet deed. Tenminste, ik dacht dat dat de reden was.

Maar nee!

De echte reden was een oude belemmerende overtuiging die zich plotseling liet zien toen ik in mezelf wat vragen stelde over zichtbaar zijn en het doen van een Facebook live op drukke plaatsen.  


De oude overtuigingen die ik (onbewust) had aangenomen waren:
Ik mag niemand tot last mag zijn. 
Ik mag niet te veel herrie  maken.
Anderen mogen geen last van mij hebben. 
 
Wat? 

Dat waren dus echt een hele andere redenen dan me lichtelijk ongemakkelijk voelen. 

Nu ik die overtuiging te pakken had, die mij stopte om te doen wat ik graag wilde kon ik er iets mee. Ik was me ervan bewust geworden en het was niet meer onzichtbaar.

Toen kon ik verder.

Om het een beetje op te bouwen voerde ik eerst een telefoongesprek vanuit de AH. Iets wat ik vanwege de oude overtuiging ook nooit deed.  

Daarna kwam  de volgende stap.
Op een zaterdagochtend raapte ik al mijn moed bij elkaar en drukte ik in het gangpad van de hagelslag en pindakaas op de Live knop. Spannend!!

Ja, ik voelde me ongemakkelijk.
Ja, ik had allerlei gedachten over wat andere mensen ervan zouden vinden.

 
Maar weet je wat het is: 
Hoewel ik die oude overtuigingen nog steeds op de achtergrond kon horen, konden ze mij niet tegenhouden, omdat ik nu bewust was geworden van wat er speelde.

Daardoor kon ik er aan voorbij gaan.

Nu kon ik gewoon doen wat ik wilde, ondanks alles wat gaande was in mijn hoofd. .
Ik hoefde er niet naar te luisteren. Dat is weer een stap richting vrijheid en ruimte in mijn hoofd.

 
Door welke overtuigingen en gedachten laat jij je nog tegenhouden om te doen wat je graag zou willen? En wat zou het voor jou betekenen als je daar aan voorbij kunt gaan?


Laat het me weten! Stuur een e-mail naar ernazuidhoek@gmail.com. 


PS:  Als je de video vanuit de AH wilt zien, meld je dan aan voor de When Women Speak Facebook groep. Het kost je niets.

Je weet wat je hebt, maar niet wat je krijgt.

Soms moet je het oude vertrouwde loslaten en de sprong wagen naar iets nieuws, zoals ik onlangs deed door over te stappen naar een andere kapper.

Ik heb heel even getwijfeld.

Vandaag krijg je mijn beste tip! Gewoon gratis.

Ik ben oké

Hoe vaak ben ik druk geweest met al die dingen waarvan ik dacht dat ik ze moest doen om me persoonlijk te ontwikkelen.  (alsof ik nog niet goed genoeg was, maar dat wist ik toen nog niet)

Ik was druk bezig met:

• positief denken,
• visualiseren,
• vroeg opstaan om te mediteren,
• journalen (dagboek bijhouden)
• proberen te zijn zoals anderen,
• proberen te doen wat anderen deden,

omdat ik dacht dat dat ook voor mij zou werken.

Ik ging ook:

• heel veel workshops en trainingen volgen,
• boek na boek lezen,
• denken dat ik niet goed genoeg was,
• beter mijn best doen, harder werken,
• mijn mindset veranderen,
• anders denken, enz enz enz.

Pfffffff….. vermoeiend, maar zeker ook leerzaam. (niets gebeurt tenslotte voor niets)

Ben ik raar?
Heel vaak heb ik gedacht dat ik raar was, een vreemde eend in de bijt, een roepende in de woestijn, een eenling, een uitzondering, een aparte,  een-kat-uit-de-boom-kijker.

Altijd het gevoel dat ik nergens bij hoorde, dat ik geen aansluiting kon vinden in groepen, dat ik alleen zat te lunchen tijdens workshops, omdat anderen heel snel aansluiting vonden bij elkaar en ik niet.

Dit zouden allemaal redenen kunnen zijn voor stress, angst, me onzeker voelen of nergens meer naar toe gaan. En soms maakte ik mezelf ook klein, verstopte ik mezelf en was ik soms bijna onzichtbaar.

Gelukkig zijn dat allemaal dingen die steeds meer tot het verleden behoren,  omdat ik ontdekte dat ik heel veel daarvan zelf in stand hield door mijn gedachten over mezelf en over de wereld om me heen te geloven.

Nu ik steeds meer kan zien dat mijn gedachten niet perse waar hoeven te zijn, besef ik me ook dat ik altijd al goed genoeg ben geweest.

Ik hoef niets aan mezelf te veranderen of verbeteren.

Ik hoef niet harder te werken of beter mijn best te doen.

Ik besef me daardoor ook steeds meer dat het helemaal oké is om mezelf te zijn. 

Ik ben uniek, net zoals jij!

Ik heb me dus al die tijd druk heb gemaakt om niets.

IK BEN OKÉ. ALTIJD al geweest!

Wat probeer jij nog te veranderen aan jezelf?
En zou je dat blijven doen, als je wist dat je altijd al OKÉ bent geweest, vanaf het moment dat je bent geboren?

En hier is mijn beste tip:

Geloof niet alles wat je denkt!

Geloof niet zomaar alles wat je denkt, maar stel jezelf bij elke gedachte de vraag: 

Is deze gedachte waar?  

Heb je een vraag of is er iets anders waarvan jij stress krijgt en wil je dat ik daar een keer over schrijf of wil je een tip delen?

Stuur dan een e-mail naar ernazuidhoek@gmail.com.

Doen hoor, want samen komen we verder!

Hoe hou je het gezellig met pubers? 

4 tips om niet meegetrokken te worden in een puber-storm

Pubers kunnen bij vlagen ontzettend opstandig zijn en de boel behoorlijk op stelten zetten. Ze denken dat de hele wereld om hen draait en zijn niet voor rede vatbaar als ze iets niet mogen. En als moeder van 3 pubers weet ik waar ik over praat.

“Iedereen mag dat van zijn ouders en ik mag nooit wat!” is een vaak gehoorde vlieg-uit-de-bocht-kreet van pubers. Hun argumenten zijn vooral luidruchtig, nergens op gebaseerd en bovenal: onredelijk. Niet fijn!

Hoe reageer jij op zo’n situatie?

De kans is groot dat je ingaat tegen wat je puber je probeert duidelijk te maken (heb ik ook vaak gedaan, dus welkom bij de club). Je draagt jouw argumenten aan en probeert uit te leggen waarom iets niet kan of waarom iets wel moet. Je puber wil dat alleen niet horen. Sterker nog, je puber hoort niet eens wat je zegt. Het komt gewoon niet binnen.

De kans is groot dat je dan langzaam maar zeker behoorlijk geïrriteerd begint te raken en stress voelt ontstaan in je lijf. Je stem wordt luider. Je hoort jezelf misschien dingen zeggen die je eigenlijk niet wilt zeggen.
Je bent het helemaal zat om elke keer weer die discussies aan te gaan.

Je dreigt met telefoon afpakken, wifi afsluiten, naar de kamer sturen, en de gedachte: “woonden ze maar alvast op kamers”,  komt zo nu en dan voorbij.  

Als het de zoveelste keer is waarop je denkt: “waarom moet dit nou steeds op deze manier?”, dan is het tijd om het anders te gaan doen.
 

4 tips om niet meegetrokken te worden in een puber-storm

1. Hoe wilde je zelf als puber behandeld worden?

Wat mij erg helpt is om terug te denken aan mijn eigen puber-tijd en de manier waarop mijn ouders omgingen met mijn opstandige pubergedrag (ja, ik beken, ik was er ook zo één).  Dat zet voor mij de dingen weer snel in perspectief.

Ik weet nog dat ik soms een grote mond kreeg van mijn vader met de woorden: “ga maar naar je kamer en laat ik je voorlopig niet meer zien!” Voor mij was dat een moment waarin ik me totaal niet gezien of gehoord voelde, laat staan dat er belangstelling was voor wie ik was en wat er belangrijk was in mijn puberleven.
Nog bozer dan ik al was, stampte ik dan de trap op en gooide zo hard mogelijk mijn kamerdeur dicht, waarna ik boos en gefrustreerd soms lag te huilen op mijn bed.

Een waargebeurd verhaal: er was zelfs een keer dat ik opgesloten werd op mijn kamer. Via de dakkapel vluchtte ik het huis uit en ik zwierf een paar uur over straat, totdat ik de moed had om via de achterdeur weer binnen te komen, terwijl mijn ouders dachten dat ik nog op mijn kamer zat.
 
Ik moet er niet aan denken dat mijn pubers dat nu zouden doen. Vandaar dat ik mezelf regelmatig de vraag stel bij een puberstorm: hoe had ik zelf behandeld willen worden in die tijd? Dat is de reden waarom ik het nu zoveel mogelijk anders probeer te doen met mijn pubers.
 

2. Weet: niet alle draadjes zijn verbonden

Sommige verbindingen zijn in het puberbrein nog niet gemaakt en dus kunnen consequenties niet worden overzien. Je kunt het ze eigenlijk niet kwalijk nemen: de bedrading is gewoon nog niet helemaal goed aangesloten, met als gevolg soms een behoorlijke kortsluiting! Iets om in je achterhoofd te houden als ze weer eens te keer gaan.

Een leuk boek daarover is: Het enige echte eerlijke puberopvoedboek van Marina van der Wal.
 

3. Humor

Mijn geheime wapen is humor. Soms moet ik zo ontzettend lachen als ik zie hoe mijn pubers bezig zijn met zich druk maken, dat zij uiteindelijk zelf ook in de lach schieten en dan is de puberstorm heel snel voorbij.

Neem het gedrag van je puber – en jezelf – niet te serieus!
 

4. Choose your battles

Terugschreeuwen tegen je puber en boos worden (oftewel: je gelijk willen halen) om iets wat uiteindelijk niet eens echt belangrijk was, helpt je zeker niet om de situatie rustig te krijgen. Het zorgt er waarschijnlijk alleen maar voor dat jij en je puber nog uren, zo niet dagen, chagrijnig blijven over dit voorval. Als het niet heel belangrijk is: Laat het los!
 

CONCLUSIE

Elke storm in het puberbrein gaat uiteindelijk vanzelf weer liggen. En als jij jezelf staande weet te houden als de rust in het oog van de orkaan, gebeurt dat steeds sneller.

Ik weet dat deze 4 stappen misschien simpel klinken, maar dat ze zeker niet altijd makkelijk zijn. Wellicht dat ik hierin iets voor je kan betekenen.

Welke gouden tip heb jij voor ouders van opstandige pubers?
Laten we zoveel mogelijk tips met elkaar delen. Hoe meer tips, hoe makkelijker het leven voor onszelf en onze pubers wordt. Een WIN-WIN voor iedereen.

Heb je een vraag of is er iets anders waarvan jij stress krijgt en wil je dat ik daar een volgend blog over schrijf of wil je een tip delen?

Stuur dan een e-mail naar ernazuidhoek@gmail.com.

Doen hoor, want samen komen we verder!